Artık toplum modern peygamberlere ihtiyaç duyuyor

 İddialı bir söylev değil mi? O halde biraz ameliyatla bu cümlenin içini, nasılını, olurunu görelim. Tarihin en buhranlı, en kendini bilmez, en belirsiz jenerasyonuyuz. Kendimizle olan mücadelemiz, kendimize olan nefretimiz artık  histerik çığlıkların kıyısında, ağlamaklı dandik bir suratla ayna karşısında antreman yapmaktan öteye geçti. Sapla samanı birbirinden ayıracak zekaya ve iradeye sahip değiliz artık. Her şeyin miks halini yaşıyor, her şeyin kombine olanını tüketiyoruz. Saflığa olan inanç mı? güldürmeyin beni. Saflıktan söz edeni döverler, vururlar. Artık insanlara kızıyoruz, sokaktan geçen arabaya, uzayda yeni doğan yıldıza bile kızabiliyoruz. O kadar kızgınız ki kendimize her baktığımız yerde kendimizi görüyoruz. Ve öfke duyduğumuz şeyler arasından birisinin, birilerinin çıkmasını umuyoruz. Söylenmeyeni söylemesini, yapılmayanı yapmasını. Bütün beynimizi kendi afyonu ile uyuşturup, yaşamadığımız bir bilinci bile vermesini diliyoruz.

 Ellerimizin kirlendiğini  unutacağız, yaptığımız onca haksızlığı, aşkın ve sevginin içine sıçışımızı, annemizi, kardeşimizi, sevgilimizi aldattığımızı, çocuk masallarının üzerine işediğimizi, dualara lanet ettiğimizi, birinin bütün hayatını bağladığı ufacık bir umudu bile sikertip attığımızı unutacağız. Masum ilan edeceğiz kendimizi, olmamış sayacağız. Aradığımız şey bize bunların hepsini unutturacak, kıyısından bile geçmeyeceğiz bunların. Şimdi günahlarımızın affedilmesi için, karanlıktan aydınlığa çıkmak için nefret ettiğimiz şeylerin arasından bir umut doğmasını belkiyoruz. Masumiyetin en saf halinin içindeki minicik zerreyi yaşamak için bile buna ihtiyacımız olduğunu düşünüyoruz.

Ne büyük çelişki di mi? Doğru ya zaten dondurma ya da sandalyeden bahsetmiyorum; İnsandan söz ediyorum size, şaşırmamak lazım. Şimdi gidin televizyon falan izleyin.

Murat "greatdilemma" C.