Senden Çocuğum Olsun İstiyorum! Peki Ama Neden?

Uzun zamandır Berdan Mardini’nin bu şarkıda ne anlatmak istediğini sorguluyordum, sanırım cevaba ulaştım. Önce o güzide şarkıyı hatırlayalım :

”Seni tanıdığım gün ömrümün en güzel günüdür
Saçların hoyrat dağların en asi gülüdür
Senden çocuğum olsun istiyorum
Gözleri senin gibi baksın
Görenlerin içini yaksın bakışları
Özü sözü bir aynı benim gibi
Biraz deli tıpkı senin gibi
Her sözüyle aşkımız gibi
Eritsin kara kışları
Senin için senin için
Bu dünyanın ipini çekerim
Saçlarının bir tek teli için
Tanımam ki herşeyi silerim
Bilirsin her bir şeyimsin benim
Gözümden sakındığımsın
Yüreğimin en kuytusunda
Kendime sakladığımsın”

Şarkının sözlerini okuduk ve anlamaya çalıştık, fakat hala bir soru var kafamızda, ”kadın ya da adam çocuk yapma yetisine sahip değil ise/ler bu kalıbına sığmayan aşkın sonu ne olurdu?” Şimdi Arthur Schopenhauer’in ”Aşkın Metafiziği” adlı başyapıtından konuya ışık tutan bir bölümü okuyalım ve Berdan’ın asıl sıkıntısını, daha doğrusu aşk denilen olgunun asıl anlamını kavrayalım :

”(…) Bütün aşklar, istedikleri kadar uçarı, tensellikten, dünyevilikten uzak, ayakları yerden kesik görünsünler, sadece cinsel dürtüde temellenirler; evet, hatta bu aşıklık hali, sadece daha yakından belirlenmiş, daha özelleşmiş, hatta sözcüğün en dar anlamıyla bireyselleşmiş cinsel dürtüdür. (…) Bütün aşk oyunlarının son amacı, bunlar ister alçak topuklu ayakkabılar, ister yüksek topuklular üzerinde oynansın, insan hayatındaki bütün diğer amaçlardan daha önemlidir; böylece tayin edilecek olan, en azından, bir sonraki kuşağın yapısal nitelikleridir (bileşimidir). (…) bu hayranlık istediği kadar nesnel ve kendisini yücelten bir badananın arkasına saklansın, her aşık olma durumunda, belli bileşim niteliklerine sahip bir bireyin üretilmesinin amaç olarak kovalandığı bellidir. (…) İki sevenin birbirine gittikçe artan eğilimleri bile, bunların meydana getirebilecekleri ve getirmeyi arzu ettikleri bu yeni bireyin yaşama iradesidir. Bunun tersine cinsler arasındaki karşılıklı, kararlı ve değişmez isteksizlik, antipati, nefret ve soğukluk; bunların birlikte meydana getirebilecekleri şeyin, arızalı, fizyolojik yapısı kötü organize olmuş, kendi içinde uyumsuz, mutsuz bir varlıktan öte bir şey olmayacağının göstergesidir. (…) İşte ancak bu amacı hakiki amaç yerine koyduğumuzda, sevilen nesnenin elde edilmesi uğruna katlanılan onca sonu gelmez zahmet ve dert, onca tatsız ayrıntı, onca zorluk, duruma denk düşen bir görünüm kazanabilirler.”

Ferit Linoğlu